Δυο μήνες μόνο

Ο Μαύρος Παναγιώτης γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη λίγο πριν από τη μεταπολίτευση. Γιος μεσοαστικής οικογένειας δυτικών συνοικιών σπούδασε στο ΑΠΘ και στη συνέχεια ολοκλήρωσε τις μεταπτυχιακές του σπουδές στο Birmingham της Μ. Βρετανίας. Ασχολείται από το 1995 με τα γράμματα, με έμφαση στη διδακτική.
Το βιβλίο Δυο μήνες μόνο… είναι η πρώτη του συγγραφική απόπειρα.

Ευαγγελία Δελησταύρου Νιζάμη

• Κύριε Παναγιώτη εχθές ολοκλήρωσα το”δύο μήνες μόνο… ” Ο τρόπος που γράφετε ήταν απλός λιτός και κατανοητός. Οι πρωταγωνιστές της ιστορίας αντιπροσωπεύουν τον καθένα από εμάς. Ένα δροσερό καλοκαιρινό βιβλίο. Οφείλω να ομολογήσω ότι όσο το διάβαζα με καθήλωνε και μου κέντριζε το ενδιαφέρον για την έκβαση της ιστορίας στην επόμενη σελίδα. Θερμή παράκληση: στην έκδοση του επόμενου βιβλίου σας το τέλος της ιστορίας να διαδραματιστεί στη Καβάλα. Με εκτίμηση

Μαρία Λαμπρινίδου

• Ένα βιβλίο με θαυμάσια πλοκή και καλογραμμένο. Από την αρχή ως το τέλος σε κρατάει σε εγρήγορση. Τελειώνοντας σου αφήνει μια γλυκόπικρη αίσθηση. Εάν ο καθένας από εμάς έμενε στα πρέπει ή σε αυτά που πραγματικά ήθελε. Με σκοπό να φτάσει στην πραγμάτωση των πόθων του με οποιεσδήποτε συνέπειες.

Χρυσάνθη Δεμίρη

• Μόλις τελείωσα το βιβλίο σου Παναγιώτη! Τι να πω! Μπράβο σου! Στην αρχή είπα… άντε πάλι ένας άντρας που απατάει την γυναίκα του… το έκανε… στο μυαλό του… πολύ ωραίες οι περιγραφές! Και με πολύ  χιούμορ! Ομολογώ πως γέλασα πολύ! Μπράβο στην Άννα που αντιστάθηκε… αλλά όλο λάδι στη φωτιά έριχνε… ένα χέρι ξύλο το χρειαζόταν! Χάχα!!! Μπράβο και στη γυναίκα του Άκη! Γατόνι! Να μη σε κουράζω άλλο… αξίζεις πολλά συγχαρητήρια! Περιμένω το επόμενο!

Νέλλη Βενέτη

• Τα θερμά μου συγχαρητήρια στον συγγραφέα μας. Ένα βιβλίο που αγγίζει καρδιές και ψυχές την στιγμή που ανυψώνεται η έννοια τη άνευ όρων αγάπης μέσα σένα κόσμο που η νέα τάξη των πραγμάτων τον ορίζει ως εικονικό και υλικό. Ο ήρωας μας ο Άκης σύγχρονος, εξελιγμένος  απόλυτα προσαρμοσμένος και ταυτισμένος με τις έννοιες οικογένεια, γάμος, παιδιά, καριέρα σκοτώνει κάθε ίχνος εγωισμού και αφήνεται ολοκληρωτικά και απόλυτα στον έρωτα, ορκισμένος να ζήσει το πάθος του τσαλακώνεται, ρισκάρει χωρίς φόβο παλεύει με τους δαίμονες του. Αλήθεια πόσο έτοιμοι είμαστε να πετάξουμε τις μάσκες μας να ξεγυμνωθούμε μπροστά σε μια τέτοια αγάπη που δε γνωρίζει από προσωπική ταυτότητα και να ανυψωθούμε στο εμείς, στο ολόκληρο, στο ακέραιο;

 Θεματοφύλακες Λόγω Τεχνών 5, Δεκέμβριος 12, 2017

• Δεν ξέρω αν συμβαίνει και σε άλλους, αλλά μερικές φορές πέφτω πάνω σε βιβλία που χωρίς κανένα προφανή λόγο, θέλω οπωσδήποτε να τα διαβάσω. Με αυτό εννοώ ότι δεν έχω διαβάσει κάποια κριτική που να με εξιτάρει, δεν είναι γραμμένα από συγγραφέα που ακολουθώ, στην περίληψή τους δεν γράφει κάτι που να μου δημιουργεί περιέργεια ή επιθυμία να το αποκτήσω για να μάθω κάτι (συνήθως συμβαίνει με ιστορικού περιεχομένου βιβλία αυτό το τελευταίο). Απλά θέλω οπωσδήποτε να τα διαβάσω και ο λόγος παραμένει ακαθόριστος. Ε, αυτό ακριβώς συνέβη με το βιβλίο «Δυο μήνες μόνο…». Διάβασα στην περίληψη για τον Άκη, άντρα σαραντάρη που «σαλπάρει για να κυνηγήσει το απαγορευμένο απωθημένο του, την υπάλληλό του Άννα…» και αυτόματα μου δημιουργήθηκαν συνειρμοί για βιβλία που συμβαίνει το αντίστροφο: γυναίκες που ερωτεύονται ακατάλληλους άντρες και «…βρίσκονται έρμαιο και παιχνιδάκι στα χέρια τους…». Σκέφτηκα αυτόματα δύο διαφορετικά πράγματα: ότι επιτέλους κάποιος έγραψε ένα βιβλίο που να δίνει την αντρική άποψη επί του θέματος και ότι πολύ θα χαρώ να δω μια γυναίκα να τυραννάει έναν άντρα. Η υπόθεση του βιβλίου αφορούσε ακριβώς αυτό που φαίνεται από το οπισθόφυλλο σε γενικές γραμμές: ο Άκης, παντρεμένος με δύο παιδιά και πετυχημένος επαγγελματίας, ερωτεύεται την υπάλληλό του Άννα και προσπαθεί να την κατακτήσει και να συνάψει σχέση μαζί της. Ήταν όμως αυτό που περίμενα; Όχι. Καθόλου. Περίμενα να διαβάσω ένα βιβλίο όπου ο πρωταγωνιστής θα ήταν «κυνηγός», ότι όταν θα γινόταν «έρμαιο και παιχνιδάκι» στα χέρια της Άννας, η γυναικεία αλληλεγγύη θα ξυπνούσε μέσα μου και θα το χαιρόμουν, ότι αυτόματα θα έπαιρνα το μέρος της γυναίκας του και θα κατέληγα να σιχαίνομαι τον Άκη. Ναι, καλά. Δεν ήταν έτσι. Ήδη από τις πρώτες σελίδες, μου βγήκε ένα «Ωχ, αυτός ρε συ δεν μοιάζει και τόσο κακός όσο νόμιζα, σαν να ‘χει κάποιο δίκιο μου φαίνεται». «Εγώ πάλι νιώθω ότι μέχρι τώρα ήμουν η εικόνα που ήθελε ο κοινωνικός ιστός μου,  πνίγομαι, ασφυκτιώ, «βοήθεια» μου φωνάζω. Καιρός να κάνω αυτό που ονειρεύομαι.»  …σκέφτεται ο Άκης, και κάπου εκεί αναγκαστικά εγώ παραμερίζω τις όποιες προκαταλήψεις μου εναντίον των αντρών που επιθυμούν να συνάψουν εξωσυζυγικές σχέσεις και στρώνομαι να διαβάσω για να δω τι θα γίνει μετά… Ο συγγραφέας έχει δημιουργήσει έναν ήρωα αληθινό, σύγχρονο, που ενώ τα έχει όλα στη ζωή του και χωρίς να ζητάει κάτι παραπάνω… ερωτεύεται. Δεν το επιχείρησε, απλά έγινε. Και με λόγο απλό, σαν να διαβάζουμε ημερολόγιο, με γραφή σε πρώτο πρόσωπο, παρακολουθούμε τις σκέψεις, τις κινήσεις και τα συναισθήματά του. Δεν είναι βαρύ ή κουραστικό το βιβλίο, απεναντίας είναι γραμμένο με ανάλαφρο και ευχάριστο τρόπο. Η πλοκή είναι γρήγορη, εξηγούνται τα πάντα, δεν προσβάλλει κανέναν και δεν προωθεί τις εξωσυζυγικές σχέσεις. Γέλασα κιόλας πολλές φορές, ειδικά στα σημεία που έπρεπε να αντιμετωπίσει τη γυναίκα του, γελούσα δυνατά. Και όταν έκλεισα το βιβλίο, έμεινα με ένα χαμόγελο να σκέφτομαι τους προβληματισμούς που ο συγγραφέας βάζει στο στόμα του Άκη ιδιαίτερα στο τελευταίο κεφάλαιο. Πιστεύω έγινα λίγο πιο σοφή όσον αφορά την αντρική ιδιοσυγκρασία, ήταν λίγο σαν να κρυφακούω μια αντροπαρέα να συζητά με ειλικρίνεια για τους προβληματισμούς ενός μέλους της (υποθέτοντας βέβαια ότι σε μια αντροπαρέα καταφέρνουν όλα τα μέλη να μιλήσουν σοβαρά για τα συναισθηματικής φύσεως προβλήματα ενός άντρα, χωρίς να γελοιοποιήσουν την κατάσταση – χιούμορ κάνω, μην τσατίζεστε). Χαίρομαι πολύ που τελικά διάβασα το βιβλίο «Δυο μήνες μόνο…». Δεν διέκρινα σε κανένα σημείο αδυναμίες που συνήθως είναι εμφανείς σε νέους συγγραφείς και ειλικρινά θα ήθελα να δω και άλλα βιβλία από τον κ. Μαύρο στο μέλλον, τα συγχαρητήριά μου.

Ανθή Τσουνάκη, αναγνώστρια

• Ενδιαφέρον βιβλίο με πρωτότυπο εξώφυλλο και έξυπνο λεξιλόγιο. Άμεσο, χιουμοριστικό με γρήγορες εναλλαγές, καθόλου κουραστικό, καθόλου υπερβολικό, εξαιρετική η περιγραφή των συναισθημάτων των ηρώων. Με λίγα λόγια η καλύτερη συντροφιά του φετινού καλοκαιριού!

Γιώργος Γρηγοριάδης, δημοσιογράφος ΑΝΤ1

• Βρέθηκε στα χέρια μου το βιβλίο, λόγω τίτλου και το διάβασα σε λιγότερο από δύο απογεύματα παρά την πίεση του χρόνου που έχω… δεν συνηθίζω να σχολιάζω αλλά για όλα υπάρχει η πρώτη φορά. Γλαφυρός όπου χρειάζεται, μεστός στα περισσότερα σημεία του διηγήματος του. Ένα μυθιστόρημα με έντονη και γρήγορη εναλλαγή συναισθημάτων, με τον Άκη να κάνει την αυτοκριτική του, ταυτόχρονα όμως να ασκεί και έντονη κριτική στην Άννα που όπως ο ίδιος αφήνει να εννοηθεί, η γυναίκα «σαύρα» από θύμα έγινε θύτης. Ένα βιβλίο βγαλμένο από την ζωή που αντικατοπτρίζει ίσως στο έπακρο αυτό που προκαλεί το «απαγορευμένο» σε έναν οικογενειάρχη. Δείχνει ξεκάθαρα πώς μπορεί να έρθουν τα πάνω κάτω από τη μια στιγμή στην άλλη. Ένα βιβλίο «ύμνος» στο άγνωστο, αυτό που θέλεις να εξερευνήσεις, να γευτείς, αυτό που δεν διστάζεις για χάρη του να τσαλακωθείς αφού σου έχει ξυπνήσει συναισθήματα που είχες καλά κρυμμένα μέσα σου. Ο Άκης άνοιξε τα φτερά του για να πετάξει στο όνειρο χωρίς να υπολογίζει τι θα γίνει αν σπάσουν στον αέρα. Αυτό έχει σημασία όμως. Όταν ακολουθείς τα θέλω σου, τα «μη» και τα «πρέπει» των άλλων τα κάνεις πέρα. Αυτό έκανε ο Άκης και τα έχει καλά με τον εαυτό του.