Ονειροδίχτυο

Ο Σταύρος Ντζούρας γεννήθηκε στην Αυστραλία από φτωχούς μετανάστες. Επέστρεψε στην Ελλάδα με το υπερωκεάνιο «Πατρίς». Μεγάλωσε φυσιολογικά, και στο χωριό και στην πόλη, με εθνικά και χριστιανικά ιδεώδη. Εξαιτίας της εύθραυστης υγείας του κι ενός επίμονου φλερτ με την Αμφισβήτηση, δεν μπόρεσε ν’ αποκτήσει τα απαραίτητα χαρτιά που χρειαζόταν για να κερδίσει μια ανώτερη θέση στην κοινωνία. Aντιδρώντας στην ενοχλητική ασυμβατότητα του μυαλού του με τη γήινη πραγματικότητα, αναζήτησε πιστοποιητικό ύπαρξης στην οριακά νόμιμη συμπεριφορά των πιστών της θεάς Τύχης. Αφέθηκε, έτσι, να παρασυρθεί σ’ ένα ταξίδι στην Ινδία («Γιατί όχι;» ήταν η απάντηση όταν του το πρότειναν), όπου ευτύχησε να κοιτάξει στα μάτια έναν διάσημο γκουρού και σιωπηλά να καταλάβει ότι είναι αντιπαραγωγικό να ψάχνει κανείς να βρει στα τυφλά τη φώτιση, όταν η Άγουσα απάντων ορατών και αοράτων Αγάπη βρίσκεται παντού στο σύμπαν: Τη νιώθει κανείς και με μια ανάσα μόνο, δεν χρειάζονται σταυροκοπήματα, γονυκλισίες και αποστήθιση προσευχών. Δεν αρνείται, ωστόσο, τις χριστιανικές του καταβολές κι ακούει κάποια τροπάρια τις Κυριακές, όπως το «All you need is Love» των Βeatles. Κόλλησε ονειροπόληση από παιδί κι από τότε δεν έχει βρει γιατρειά. Για να γλιτώσει απ’ τον ίλιγγο του Απείρου και τη θανάσιμη γοητεία της ονειροδιχτυακής αντίληψης, ασχολήθηκε με χρηματοοικονομικά θέματα. Προέβλεψε επιτυχώς την οικονομική κρίση του 2008, αποκομίζοντας αρκετά χρήματα, που ξοδεύει τώρα στο πάθος του να γράψει και να εκδώσει μια συλλογή ονείρων. Τον παθιάζουν επίσης οι γρίφοι, τα ελαιόδεντρα, οι πατάτες και οι γάτες. Ζει κι ονειρεύεται στην Ελλάδα.

Αχιλλέας Γαρούφης, Τμήμα Χημείας Πανεπιστημίου Ιωαννίνων

Ο συγγραφέας εξηγεί με τρόπο αντισυμβατικό και απόλυτο, την αποστροφή του στο κατεστημένο, στην καταπίεση, στην εκμετάλλευση, που παράγουν τη θλίψη και τη δυστυχία στον άνθρωπο και το περιβάλλον. Επινοεί το όνειρο και το ονειροδίχτυο για να εξηγήσει την ανατρεπτική θεωρία του. Αφορίζει το δύο, το γνωστό αιώνιο δίπολο και εντάσσει τα πάντα -το όλον- στο Εν. Όχι όμως ως απλό αριθμητικό μέγεθος αλλά ως συνενωτικό των πάντων. Εκεί χωρά και το δεν και το ουδέν.

Στη γοητευτική του ονειρική διαδρομή ανατρέπει την συμβατική αλήθεια που προκαλεί θλίψη προβάλλοντας την ευτυχία και τη χαρά μέσα από την απελευθέρωση. Προσπερνά με αθωότητα τον μονοδιάστατο άνθρωπο του Μαρκούζε,  γιατί θέλει όλα να συγκλίνουν στο Εν. Και Αν…

Η Χαρά απελευθερώνεται μέσα από την ατομική σκέψη και πολλαπλασιάζεται γεωμετρικά στους γύρω της σαν τσουνάμι, για τους μυημένους.

Ο Σταύρος μέσα από το ονειροδίχτυο βάζει την προσωπική του σφραγίδα στο θέμα ευτυχία και ελευθερία χωρίς διλήμματα. 

Δημήτρης Παπάς

Οι εφιαλτικοί κοινωνικοί λαβύρινθοι του Κάφκα μετατρέπονται σε ονειρικά παιχνίδια του Λιούις Κάρολ. Καταγγελία, αποδόμηση και επιστροφή στη λογική της παιδικής αθωότητας!

Δημήτρης Παπαδάκης

Ο Πλάτων στο έργο του Παρμενίδης, θέλοντας να αποδείξει την ΕΝΟΤΗΤΑ (την ΟΛΟΤΗΤΑ) του Σύμπαντος, δημιουργεί ένα παιχνίδι ΛΟΓΙΚΗΣ σχετικά με το ΕΝ και το ΕΙΝΑΙ.

Υποστηρίζει πως το ΕΝ είναι ενιαίο, είναι εκτός Χώρου, διότι είναι το ίδιο ο ΧΩΡΟΣ, είναι εκτός Χρόνου, διότι είναι το ίδιο ο ΧΡΟΝΟΣ, είναι αγέννητο και δεν μετέχει απλώς στην Ύπαρξη – δηλαδή σε κάθε ξεχωριστό Είναι – διότι τότε θα χαρακτηριζόταν από πολλαπλότητα και δεν θα ήταν ΕΝ. Το ΕΝ είναι όλο το Είναι και συνεπώς περιλαμβάνει και το ΜΗ Είναι. Άρα το ΜΗ Είναι μετέχει στο Είναι διότι το ΜΗ ΟΝ (η Ανυπαρξία) γίνεται κατανοητό σε σχέση με το ΟΝ, κάτι που υπάρχει.

Δηλαδή το ΜΗΔΕΝ, η ανυπαρξία, στηρίζεται πάνω στην αναφορά της Ύπαρξης, αποδεικνύοντας πως η Ύπαρξη ΠΡΟΫΠΑΡΧΕΙ και είναι ανώτερη της ΑΝΥΠΑΡΞΙΑΣ εφόσον την περιλαμβάνει.

Στην ΑΙΣΙΟΔΟΞΗ αυτή αντίληψη, πως το ΟΝ – η ΥΠΑΡΞΗ – είναι ανώτερη και θα ΥΠΕΡΙΣΧΥΕΙ πάντα επάνω στις καταστροφικές δυνάμεις του ΜΗΔΕΝΟΣ – αυτές που οδηγούν τον κόσμο στην ΑΝΥΠΑΡΞΙΑ – αλλά και στη βαθιά πεποίθηση της ΟΛΟΤΗΤΑΣ, της Ενότητας του Σύμπαντος, επάνω στις δύο αυτές ιδέες στηρίζεται το πρωτότυπο έργο του Ρόη Αχρονικού, το ΟΝΕΙΡΟΔΙΧΤΥΟ.

Το έργο ξεκινά με μία ανασύνθεση της Δημιουργίας – δοσμένη με γλαφυρό και ομολογουμένως χιουμοριστικό τρόπο, όπως φανερώνουν και τα σπαρταριστά σκιτσάκια που συνοδεύουν το κείμενο – όπου το ΕΝ δημιουργεί το ΔΕΝ.

Το ΔΕΝ όμως μετατρέπεται σε ένα αρπακτικό που καταβροχθίζει το ΕΝ που το δημιούργησε! Απομένει όμως ως ΜΗΔΕΝ, ως Ανυπαρξία, η οποία δεν μπορεί να υπάρχει από μόνη της, ως άρνηση της Άρνησης, και έτσι ΑΥΤΟΑΝΑΙΡΕΙΤΑΙ, εξαφανίζεται και χάνεται μέσα στο Άπειρο Σύμπαν, που είναι το Όλον, το ΕΝ, η Ύπαρξη που παραπέμπει στο Θεό.

Και έτσι ξεκινά η Δημιουργία, από ένα μικρό μυρμηγκάκι, που η φιλοδοξία του το έκανε συνεχώς να μεγαλώνει, να μετατρέπεται σε έλλογο ΟΝ, σε άνθρωπο και να δημιουργεί τον Πολιτισμό, που ως νέο ΜΗΔΕΝ τείνει να κατασπαράξει τον Εαυτό του και να οδηγηθεί ξανά στην ΑΝΥΠΑΡΞΙΑ!

Όλο το έργο, ενώ αποτελεί μια μορφή πνευματικής αντίστασης που προσπαθεί με χιούμορ, αλλά και κυνισμό, να υπονομεύσει τις καταστροφικές δυνάμεις που οδηγούν στην Ανυπαρξία, δεν παύει εν τούτοις να αντιπροτείνει σε κάθε ξεχωριστό επεισόδιο τους εναλλακτικούς τρόπους δράσης, που είναι η αλληλεγγύη, η ανθρωπιά και η επιστροφή σε μια ονειρική – παιδική αθωότητα.

Στο επεισόδιο Φάρος, ο Πέτρος μοιράζει με το φορτηγό του τα πορτοκάλια που δεν καταναλώθηκαν, στους κατοίκους ενός ορεινού χωριού που αλλιώς δεν θα είχαν πρόσβαση σε αυτά.

Στο επεισόδιο με τη Λευκή Τίγρη ο πρωταγωνιστής κινδυνεύει χαμένος μέσα σε εφιαλτικά υπόγεια ενός παράξενου χαλάσματος –ένα σκηνικό που θυμίζει Πόε- και τελικά σώζεται από έναν από μηχανής θεό, μια λευκή τίγρη που με συγκινητική αγάπη τον μεταφέρει ψηλά, στην επιφάνεια, στον αέρα της ελευθερίας.

Ο πρωταγωνιστής, σε άλλο επεισόδιο, βγάζει τη γλώσσα και κοροϊδεύει με παιδικότητα το είδος των «Γρλέ», δηλαδή των Γραβατωμένων Λευκοπουκάμισων, είδος που συνθέτει τους λαβύρινθους μιας ακατανόητης και άχρηστης γραφειοκρατίας.

Αποδεικνύει στους Μανδαρίνους πως δεν είναι ο ίδιος που είναι γυμνός κι ανυπεράσπιστος απέναντι στο σύστημά τους, αλλά πως το ίδιο το σύστημα δεν είναι ανίκητο, πως μπορεί με σχεδόν παιδική ευκολία να αποδομηθεί, εφόσον είναι ένα παιχνίδι κατασκευασμένο με πλαστελίνη, ζυμάρι και άλλα εύκαμπτα και μαλακά υλικά.

Στο επεισόδιο με τον «Χτιριοφάγο» αποσυντίθεται πλήρως η αίγλη της μεγαλούπολης με τα ψηλά κτίρια και τους τσιμεντένιους πύργους, που συμβολίζουν την αλαζονεία αλλά και την επιβολή της Αστικής κυριαρχίας. Με απίστευτο χιούμορ και παιδική  ̶ καρτουνίστικη διάθεση ο χτιριοφάγος κατατρώγει μπετά και σίδερα, αποδομώντας τον τσιμεντένιο πολιτισμό μας.

Σε άλλο επεισόδιο, η δασκάλα του χορού, η Χαριρόη, διδάσκει με χάρη μέσα απ᾽ τον χορό της την Αρμονία, την Ομορφιά, το Πλατωνικά Ωραίο που είναι και Αγαθό, και είναι αυτό που συνθέτει το Σύμπαν, τη Δημιουργία σε ένα Όλον  ̶ σε ένα ΕΝ – όπου δεν υπάρχει αλλοτρίωση που να μας περιχαρακώνει. Τίποτε δεν είναι ξένο, όλα είναι ΕΝ.

Τα επεισόδια εναλλάσσονται από την ποίηση και τη φαντασία σε απίστευτα χιουμοριστικές, έως γκροτέσκες σκηνές, όπως αυτή όπου σε μια Καφκικού τύπου Δίκη, όπου επικρατεί μια φρενίτιδα ανάμεσα στους δικαστές, στους ενόρκους και στους «ξύλινους θεατές», μέσα από μια μαύρη τρύπα πέφτει απ᾽ τον ουρανό ο πρόεδρος του δικαστηρίου και ο πάταγος της πτώσης σηκώνει ένα γκρίζο σύννεφο στάχτης που καλύπτει τον πρόεδρο.

Το Σύστημα σε θέλει αιωνίως αγχωμένο. Έναν καταναλωτικό πίθηκο που να έχει σπουδάσει σε σούπερ μάρκετ και να κατέχει πτυχίο Υπερκατανάλωσης. Οι γυαλιστερές, λαμπερές βιτρίνες και τα ράφια των μαγαζιών είναι μια φυλακή. Τα απόβλητα της αγοράς, τα σκουπίδια, «κάνουν έρωτα στα πεζοδρόμια και πολλαπλασιάζονται πιο γρήγορα απ᾽ τους ανθρώπους» που τα παράγουν.

Η άπειρη μικρότητα του Εγώ είναι ένα προϊόν φόβου, δογματισμού και άγνοιας. Η «Νομιμότητα» χτίζει κάστρα, παλάτια και ναούς χρήματος για να εδραιώσει τη μηδαμινότητα των πολλών Εγώ, που έχουν χρέος ΜΟΝΟ να καταναλώνουν.

Καταφύγιο; «Τα εκτός σχεδίου οικόπεδα του νου και της φαντασίας». Η συμφιλίωση και το άνοιγμα του νου, η ΑΠΟΧΗ και η ΟΛΙΓΑΡΚΕΙΑ, η αυτοκάθαρση, η αυτοθεραπεία, το όνειρο, η φυγή στ᾽ ΑΣΤΕΡΙΑ και το ξύπνημα μέσα σ᾽ ένα ξύλινο σπιτάκι πάνω στις κορυφές των δέντρων ενός καταπράσινου, απέραντου δάσους.

Μέσα σ᾽ αυτό το τοπίο εκτυλίσσεται ο Έρωτας. Ο Έρωτας στο έργο δεν είναι κάτι το χειροπιαστό, είναι κάτι που αναβάλλεται συνέχεια, είναι η δίψα ενός ανικανοποίητου ονείρου που αν μετατραπεί σε υλική πραγματικότητα θα χαθεί. Είναι το πρόσωπο της Αν Μαρί, που έρχεται, χάνεται και επανεμφανίζεται απροσδόκητα στα επεισόδια του έργου, αλλά και της ζωής του Ρόη, που την περιμένει στο ρέμα, κάτω «στις κρυστάλλινες πηγές που κελαρύζουν, κυλώντας ανάμεσα σε βράχους και ρίζες πανύψηλων δέντρων, όπου μελωδικά πουλιά διαγωνίζονται ολημερίς στο τραγούδι».

Οι σκηνές και τα τοπία του έργου ακολουθούν πιστά τα σουρεαλιστικά διδάγματα, θυμίζοντας πίνακες του Μαγκρίτ, όπου η πραγματικότητα περιπλέκεται με το όνειρο, όπου όλα μπορούν να συμβούν: στη λίμνη των Κύκλων, στο τοπίο της Χαράς, της ξεγνοιασιάς, καταφθάνει ο Τετραγωνιστής ιεραπόστολος, που προσπαθεί να προσηλυτίσει τους Κύκλους στη θρησκεία της τετράγωνης Λογικής, στον Κυβισμό, στα τετράγωνα τούβλα, στον τετράγωνο χώρο που είναι χρήμα.

Η Πραγματικότητα είναι η Εξορία του Τίποτα – του Αδημιούργητου – ενώ μέσα στο Όνειρο γίνεται προσπάθεια ανασύστασης του Χαμένου Παράδεισου. Μέσα στο Όνειρο ζωντανεύουν τα «Ενδεδειγμένα για παιδική Ενασχόληση Ενδιαφερ-όντα, Ενδημούν Ιδεατοί κόσμοι και το ΕΝ ευρίσκεται σε εγρήγορση – Ενθουσιάζεται και θεϊκές Ιδέες λάμπουν γύρω του. Αντίθετα, όταν το ΕΝ Ενυπνιάζεται, υλικοί κόσμοι Ενσαρκώνονται στο κΕΝό και επικρατεί το Αν, η ΑΝΑΤΑΡΑΧΗ, η Αντιπαλότητα, οι Αντιξοότητες, οι Αναποδιές, η ΑΝΗΘΙΚΟΤΗΤΑ, ο ΕΦΙΑΛΤΗΣ του υλικού κόσμου, όπου κυριαρχούν τα Αντικείμενα, η Άνθιση των Αριθμών, η Ανταγωνιστική Ανάπτυξη και η Ανάλγητη Ανώτερη Τάξη, δηλαδή συνολικά η Ανεπάρκεια, η ΑΝΟΗΣΙΑ του Πνεύματος. Όμως τα Αν, οι Άνθρωποι, αγνοούν πως είναι αποκομμένα απ᾽ το ΕΝ, την Ενότητα και το Θείο, και διακατέχονται από αλαζονεία και κυριαρχική μανία.

Ο άνθρωπος δεν μπορεί να δει την ομορφιά και τη δημιουργικότητα στην ΕΙΡΗΝΙΚΗ σύνθεση, στην Ενότητα των στοιχείων της Ύπαρξης. Στο καταπληκτικό σκίτσο της σελ. 135 ο άνθρωπος προβάλλει το ΕΓΩ, τα Θέλω του. Το τίμημα όλων των Θέλω είναι η Ανυπαρξία, διότι το ΕΝ είναι ένα ΕΙΝΑΙ, αλλά χωρίς Θέλω. Όποιος ΈΧΕΙ, δηλαδή κατέχει ιδιοκτησία, αποκόβεται από το ΕΙΝΑΙ και γίνεται ΗΤΑΝ, καταλήγει δηλαδή στον ψυχικό και φυσικό θάνατο.

Μέσα από την Επικούρεια και Αναρχική αυτή αντίληψη, ο κύκλος των επεισοδίων του βιβλίου κλείνει με το αισιόδοξο μήνυμα που μεταδίδει στον κουρασμένο ταξιδιώτη – χαμένο στην έρημο της Αγνωσίας – η λιλιπούτεια υγροπύρινη νεράιδα, η Θέρμη: «Το φως της ζωής σου αδυνατίζει», του λέει, «δημιούργησες μια πραγματικότητα που σου κλέβει την ΨΥΧΗ κι έναν πολιτισμό που σου αφαιρεί τον πρώτο λόγο και υποτάσσει το Είναι σου στις περιστασιακές σου ανάγκες και στην παροδικότητα του χρόνου». «Μη φοβάσαι, τα στοιχεία της φύσης ΔΕΝ είναι εχθρικά, η βροχή και η φωτιά συνεργάζονται…».

Το Φως, από το θαυμαστό κερί που ΔΕΝ σβήνει, δεν μπορεί να μετατραπεί σε ιδιοκτησία προς εκμετάλλευση, γιατί τότε το Φως  εάν γίνει ιδιοκτησία και μετατραπεί σε εξουσία θα σβήσει. Εάν η φλόγα της ψυχής η ΑΓΑΠΗ θαφτεί στην Ύλη, τότε η ψυχή θα σβήσει και όλοι θα είμαστε υλή-θιοι.

Ο Χρόνος ΔΕΝ είναι χρήμα, αλλά όταν είναι αφιερωμένος στη Χαρά ανταγωνίζεται και νικά τον Χάρο!

Το έργο κλείνει με την Ωδή στη Χαρά, με την απόρριψη κάθε σύμβασης και κομφορμισμού, με την άρνηση αναπαραγωγής κάθε μορφής σοβαροφάνειας, με τη Χαρά να χαρακτηρίζει την ελάχιστη στιγμή της παρουσίας μας μέσα στον τροχό του Γραμμικού Χρόνου, τη Χαρά του Παρελθόντος, τη Χαρά για το Παρόν και τη Χαρά για το Μέλλον, μια στάση που καταδικάζουν όλα τα κόμματα της ρητορικής Ανίας (ΚΡΑ), που αντιπροσωπεύουν τους θεσμούς, τη διαπλοκή και τις διαπραγματευτικές εξυπνάδες, τη Χαρά που την κατηγορούν πως ανήκει στον χώρο της Αναρχίας, τη Χαρά σαν ανατρεπτική στάση και Πολιτική Πράξη.

Στην Ονείρου Οδύσσεια, στον Επίλογο, ακούγεται η φωνή: «Όλα είναι Φως», είτε φως που κινείται ευθεία ̶ από τον ήλιο ̶ είτε το φως που στρέφεται γύρω απ᾽ τον εαυτό του και συνθέτει την Ύλη. Ο Οδυσσέας ξαφνικά καταλαβαίνει πως δεν υπάρχει λόγος να παλεύει για να εκπληρώσει το πεπρωμένο που του όρισαν οι θεοί ̶ ή οι Θεσμοί, η Τρόικα. Αφού αργά η γρήγορα θα χανόταν, καλύτερα να χαθεί τώρα στη μαγεία της Μουσικής. Έτσι, αντί να επιστρέψει στην Ιθάκη, δοκιμάζει την τύχη του με μια Σειρήνα.

Nagui Anastopoulou, Université Lumière Lyon

Κατ᾽ αρχήν θέλω να εκφράσω την ευγνωμοσύνη μου που παρευρίσκομαι εδώ, ανάμεσα σ᾽ όλους εσάς για να γιορτάσουμε μαζί το βιβλίο αυτό του Σταύρου.

Ο φίλος μας, μάς αποδεικνύει μέσα απ᾽ το ονειροδίχτυό του αυτό που ο ΘΕΙΟΣ Πλάτωνας υποστηρίζει για τη ζωή, ότι είναι δηλαδή ένα παιχνίδι και γι᾽ αυτό καθένας μας πρέπει να ζει σύμφωνα με την αλήθεια αυτή και να παίζει τα ευγενέστερα παιχνίδια.

Η ιδέα ότι όλη η ζωή είναι ένα παιχνίδι ανταποκρίνεται σε μια θεμελιώδη πραγματικότητα. Πρόκειται για μια κοσμοαντίληψη που θεωρεί τη ζωή πολύτιμη και ταυτόχρονα δεν την παίρνει κι εντελώς στα σοβαρά σε καμία έκφανσή της.

Ναι, είμαστε όλοι εμείς οι παίκτες ενός παιχνιδιού που ποτέ δεν κατανοούμε πλήρως, όμως ΤΙ ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ!

Ο φίλος μας ο Σταύρος είναι η ζωντανή απόδειξη πως η σκέψη στην ανεμελιά του ελεύθερου χρόνου είναι πολύ πιο περιπετειώδης από την αυστηρά οργανωμένη κι ελεγχόμενη.

Η δουλειά είναι εύκολη, αλλά η αληθινή ανεμελιά απαιτεί θάρρος και ψυχικό σθένος. Η αληθινή ανεμελιά απαιτεί επίσης υπομονή, η οποία κατά μία έννοια αποτελεί το αντίδοτο της ανίας.

Θάρρος, ψυχικό σθένος, υπομονή, είναι μερικά από τα κύρια χαρακτηριστικά τού φίλου μας του Σταύρου.

Θυμάμαι, όταν είχα πρωτοσυναντήσει τον Σταύρο, πως αυτό που με είχε εντυπωσιάσει σ᾽ αυτόν ήταν η σιωπή του. Σιωπούσε όταν όλοι εμείς γύρω του μιλούσαμε, λέγοντας υπερβολικά πολλά κι απολύτως τίποτα. Ο φίλος μας απλώς ΗΤΑΝ ΕΚΕΙ ανάμεσά μας, σιωπούσε και παρατηρούσε. Κι έμοιαζε με μικρό ολύμπιο θεό πάνω στο συννεφάκι του που ατένιζε από ψηλά εμάς τους φλύαρους και υπερφίαλους ανθρώπους.

Και τώρα, χρόνια μετά, μας δείχνει πως η ΣΙΩΠΗ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ ΚΡΟΤΟΣ και μοιράζεται μαζί μας τα δώρα της φαντασίας του και των μακρόχρονων ρεμβασμών του.

Ο φίλος μας μέσα απ᾽ το ονειροδίχτυό του θέλει να μας δείξει τον δρόμο και να μας βοηθήσει να βρούμε διέξοδο από την πνιγηρή πραγματικότητα, όπου τα πάντα είναι δυσαρμονικά και θορυβώδη. Σ᾽ έναν κόσμο όπου το πνεύμα μας υποφέρει καθώς η ζωή μας κατατρύχεται από την ένταση και τον κατακερματισμό του χρόνου. Σ᾽ έναν κόσμο όπου όλοι μας είμαστε επικίνδυνα εκτεθειμένοι σ᾽ ένα γενικευμένο, πανταχού παρόν και παντοδύναμο marketing, και το μυαλό μας έρμαιο στα χέρια των πωλητών απατηλής ευτυχίας και πάσης κατηγορίας διαφημιστών, εμπόρων, πολιτικών, που με την δική μας συναίνεση εξαγοράζουν τον διαθέσιμο χρόνο του εγκεφάλου μας.

Σκεφτείτε μόνο πόσο χρόνο πολύτιμο απ᾽ τη ζωή μας, τη μία και μοναδική, αναλώνουμε μπροστά από μία οθόνη. Ο φίλος μας, αντίθετα, αφιερώνει χρόνο στην απέραντη οθόνη του ονειροδιχτύου του και καλεί όλους εμάς να ακολουθήσουμε το παράδειγμά του και να μοιραστούμε μαζί του τις απεριόριστες δυνατότητες της γόνιμης φαντασίας και δημιουργικότητας.

«ΕΙΜΑΣΤΕ ΦΤΙΑΓΜΕΝΟΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΥΣΙΑ ΤΩΝ ΟΝΕΙΡΩΝ ΚΑΙ ΤΗΝ ΜΙΚΡΟΥΛΑ ΜΑΣ ΖΩΗ ΤΗΝ ΠΕΡΙΒΑΛΛΕΙ ΥΠΝΟΣ», λέει στο τέλος της Τρικυμίας του ο Shakespeare.

«ΧΑΣΕ ΤΟΝ ΧΡΟΝΟ ΓΙΑ ΝΑ ΚΕΡΔΙΣΕΙΣ ΤΗΝ ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ», μας προτρέπει στις ονειροπολήσεις του ο Ρουσσώ.

«Ίσως ζω ήδη στην Εξορία του τίποτα και δημιουργώ το Αδημιούργητο κάθε φορά που παίρνω στα σοβαρά τα πιο ανόητα όνειρά μου», μας λέει ο Σταύρος στην ένατη ιστορία του την «Δημιουργία».

Σοφέ Τεμπέλη, Ανυφαντή Υπαρξιακών Ρέμπελων Ονείρων (ΣΤΑΥΡΟ), σε ζηλεύω!

Είσαι ουσιαστικά πλούσιος και τρισόλβιος αφού έχεις πολλά περισσότερα όνειρα απ᾽ όσα η πραγματικότητα μπορεί να σου καταστρέψει.

Σ᾽ ευχαριστούμε γιατί μας αποκαλύπτεις τον τρόπο να ζήσουμε τη ζωή μας ΟΧΙ όπως κάποιοι μάς την σερβίρουν αλλά καμωμένη όπως εμείς θέλουμε να την απολαύσουμε.

Καλή μας Όρεξη, Όρεξη για ζωή.