Περιγραφή
Πόσο μακριά πρέπει να πας για να πεις «αντίο» σε κάτι που κουβαλάς μέσα σου είκοσι δύο χρόνια;
Πόσες αναμνήσεις πρέπει να ξεθάψεις, για να αφήσεις πίσω σου ό,τι αγάπησες πιο πολύ;
Ένα τηλέφωνο μέσα στη νύχτα, ένας φίλος που σε έχει ανάγκη, μια μηχανή, ένας Φάρος.
Ο Παύλος ξεκινάει ένα ταξίδι διαφορετικό από τα άλλα, ένα ταξίδι που γίνεται αφορμή να έρθει αντιμέτωπος με τα ξεχασμένα του όνειρα και τον παλιό εαυτό του, να γίνει για λίγες μέρες ο φύλακας ενός Φάρου.
Σε μια άκρη του κόσμου, θα παλέψει να σβήσει το σκοτάδι του. Θα καταφέρει να επιστρέψει «σπίτι» του;
Θα ανακαλύψει το δικό του «φάρο»;
Εκεί που ένα «αντίο» αργεί να ειπωθεί… ένα «ξεκίνα» σε περιμένει…
Ο Αλέκος Κυκλαδίτης γεννήθηκε στην Αθήνα τον Μάρτη του 1972, και έζησε τα παιδικά του χρόνια στα δυτικά προάστια των Αθηνών. Κατάγεται από ένα μικρό νησί των Κυκλάδων.
Σπούδασε Ηλεκτρολόγος Μηχανικός και Μηχανικός Υπολογιστών στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο, και αποφοίτησε το 1999 αφού ολοκλήρωσε την διδακτορική του διατριβή. Εργάζεται ως ελεύθερος επαγγελματίας, συνεργαζόμενος με εταιρείες από τον χώρο της Πληροφορικής, της Οικονομίας και της Έρευνας.
Ζει στον αγαπημένο του τόπο, ένα απομονωμένο μικρό σπίτι σε ένα νησί του Αιγαίου, μακριά από τον κόσμο, παρέα με τον γάτο του και το σκύλο του. Απολαμβάνει το χάδι του ήλιου, το ψιθύρισμα του ανέμου και τη μυρωδιά της θάλασσας. Μοιράζεται τις σκέψεις του γράφοντας ποιήματα και μυθιστορήματα.
Michalis –
Σε ταξιδεύει…απλά μαγικό!
Georgia P. –
Μου προκάλεσες εικόνες, συναισθήματα, μνήμες …όλα !!!
—
Όσο έμπαινα στη ιστορία παρακολουθώντας παράλληλα το “τώρα” και το “πριν”, βρήκα τον εαυτό μου να παρασύρεται και να απορροφάται μέσα στις σελίδες του. Αγωνιούσα για την εξέλιξη και των δύο χρονικών περιόδων, “βίωσα” και εγώ την καταιγίδα στον φάρο, “βίωσα” την απόγνωση του ανεκπλήρωτου και την μετάβαση μετά από χρόνια σε κάτι απτό.
Όσο για το “κλείσιμο της ιστορίας”, που εκεί με απογοητεύουν τα περισσότερα βιβλία, απόλοιτα ικανοποιητικό για μένα. Ένιωσα την ένταση της στιγμής χωρίς υπερβολές και ταυτόχρονα χωρίς να νιώσω ότι ο συγγραφέας το “ξεπετάει στα γρήγορα” για να τελειώσει.