Ο Φορτωτής

Για δυο βράδια δεν κοιμόταν. Ξάπλα χάζευε την παλιά μπογιά στο ταβάνι που είχε ξεφτίσει από την τελευταία φορά που το έβαψε, δεκαετίες πριν. Αλλά ούτε αυτό τον ένοιαζε, ούτε η γυμνή λάμπα που όταν άναβε προκαλούσε πονοκέφαλο, ούτε ο στραβός σοβάς που φούσκωνε ανά χρόνο σαν καρούμπαλο στον τοίχο. Τι θα γίνουν οι φορτωτές αναρωτιόταν μόνο. Ίσως τα οξυγόνα του σκραπατζή να τους έκαναν κομματάκια ή να τους άνοιγαν για να πουλήσουν εξαρτήματα, σαν εμπόριο οργάνων, ή ίσως ακόμα να τους πουλούσαν ολόκληρους σε κάποια κορόιδα που ήθελαν να κάνουν τους εργολάβους με παλιό μηχάνημα. Πόσο να το δίνουν άραγε; Έτριβε το σαγόνι και σκεφτόταν τα ποσά.
«Εκείνος ο σπαγκοραμμένος ο διευθυντής δεν θα το αφήσει να φύγει χωρίς να βγάλει κάτι» σκέφτηκε φωναχτά κι η Βασιλική γύρισε από τον ύπνο να δει τι ήταν αυτή η μουρμούρα.