Tο Φεγγάρι με τα Παγοπέδιλα

Ο Σπύρος Γιακουμάκης γεννήθηκε τον Μάη του 1959 στην Αθήνα. Σπούδασε στο ΑΠΘ και έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στη Γαλλία. Έχουν εκδοθεί τα λογοτεχνικά έργα του: Η δική μου άνοιξη (εκδόσεις Λογοθέτης, 1998), Στον παράδεισο με το σκουφάκι μου (εκδόσεις Ζήτη, 2010), Ο καθρέφτης της Αντιγόνης (εκδόσεις Όστρια, 2014), Ένα πολυβόλο για τον μάστρο Πέτρο (εκδόσεις Όστρια, 2014).

Εκτενέστερη προσέγγιση του βιβλίου

Αναφορικά με το μυθιστόρημά μου ΤΟ ΦΕΓΓΑΡΙ ΜΕ ΤΑ ΠΑΓΟΠΕΔΙΛΑ, πρόκειται για ένα έργο που όσο προχωρά η ανάγνωση, «σκοτεινιάζει». Τα «σύννεφα» μαζεύονται επικίνδυνα προτού ξεσπάσει η «καταιγίδα». Στο τέλος έρχεται η λύτρωση υπό μορφή κάθαρσης και απόδοσης δικαιοσύνης. Συμβολίζει την διαχρονικά τραγική Ελλάδα με (τοπική) αφετηρία την Πρέβεζα του Καρυωτάκη και (πρόσκαιρο) τέλος την κατεχόμενη Αμμόχωστο στη μαρτυρική Κύπρο. Η διαδρομή από τη «στεριά» στη «θάλασσα» περνάει από τη Μακρόνησο, το αποτρόπαιο κολαστήρι με τα «χλωρά» των ηττημένων του Εμφυλίου. Και κατάληξη τη μεθόριο με θέα τα τουρκικά παράλια από ένα μικρό νησί του Αιγαίου με τους ντόπιους χαρακτηριστικούς τύπους να «ζωγραφίζουν» τα ήθη του τόπου.

Το ομώνυμο θεατρικό έργο αποτελεί αλληγορικά την ιστορία μιας σύγχρονης τραγωδίας. Που απέδωσε ο κεντρικός ήρωας-συγγραφέας εντελώς καμουφλαρισμένη. Στην πραγματικότητα τα δύο πρόσωπα του έργου του συν ένα εξάχρονο αγόρι που δεν εμφανίζεται ποτέ γιατί το κατάπιε η παγωμένη λίμνη, όπου έκανε πατινάζ με τη σχιζοφρενή μάνα του, είναι εμπνευσμένα από δύο μαχητές του Δημοκρατικού Στρατού στον Εμφύλιο, έναν άντρα δεσμώτη και μια γυναίκα-μωρομάνα που είναι επίσης κρατούμενη με το παιδί της στο Μακρονήσι. Είναι κι οι δύο ιδεολόγοι, ποιητές που πίστεψαν σε μια καλύτερη ζωή και προδόθηκαν από όλους αυτούς που αντίθετα, δεν την ήθελαν. «Δικούς» τους και αντιπάλους. Στην περίπτωσή τους αναδύεται σκαιότατο και αποκρουστικό το πρόσωπο της νικήτριας με τη συνδρομή των ξένων, ακροδεξιάς παράταξης. Επιπλέον, πλήρωσαν και αυτοί –όπως συνέβη και σε χιλιάδες άλλους που δεν έφταιξαν, ούτε και γνώριζαν- τα σπασμένα αλλονών που αμαύρωσαν έναν τίμιο αγώνα ενάντια στον κατακτητή. Τον άντρα τον βασανίζουν φρικτά για να υπογράψει δήλωση μετανοίας. Εκείνος στην αρχή αντιστέκεται γενναία στα απίστευτα βασανιστήρια που υφίσταται αλλά όταν τον εκβιάζουν με την έγκυο γυναίκα του, με βαριά καρδιά υποχωρεί και υπογράφει. Της μαχήτριας της πετούν το μωρό νεκρό, από το κρύο που το εξέθεσαν, στη θάλασσα, εκβιάζοντάς την να υπογράψει κι αυτή δήλωση μετανοίας. Εκείνη άρρωστη από σχιζοφρένεια κλείνεται σε ψυχιατρείο και αυτοκτονεί. Η ιστορία αυτή στήνεται παράλληλα με τη στρατιωτική θητεία του κεντρικού ήρωα και την ερωτική του σχέση με τη γυναίκα του φασίστα διοικητή του στο νησί του Αιγαίου, στη μεθόριο. Δυο φαντάροι που έγραφαν στίχους και διάβαζαν Καρυωτάκη στη σκοπιά, αυτοκτονούν μετά από τα απανωτά καψόνια του. Ο Εισαγγελέας που διερευνά την υπόθεση δεν είναι ο πρώτος τυχαίος. Πρόκειται για κάποιον με περγαμηνές Εθνικού Ήρωα. Όντας μονάχος έξω από την Αμμόχωστο, λοχαγός των ΛΟΚ τότε, είδε τους ελαφρά οπλισμένους και με ελάχιστα πυρομαχικά άντρες του να αποδεκατίζονται από τα τουρκικά πυρά. Ο ίδιος έχει ξεμείνει από σφαίρες. Του έμεινε μόνο ένας σουγιάς…και μετά, τα δόντια του! Μ’αυτά έσωσε μια Κύπρια μάνα με το μωρό της που ετοιμαζόταν να σκοτώσει ένας «Αττίλας». Ο συνειρμός με την αντάρτισσα στο Μακρονήσι εμφανής. Ο Εισαγγελέας-Θάνατος συμβολίζει την Ελλάδα που αντιστέκεται μονάχη σε άνισο αγώνα. Από την αρχαιότητα ως τις μέρες μας. «Ένας μόνο αρκούσε!» Προσφέρει αβάσταχτο πόνο και σπέρνει το θανατικό στους φυσικούς αυτουργούς-θύτες των αδύναμων, των ανυπεράσπιστων, των καταραμένων ποιητών. Στους τελευταίους είναι αφιερωμένο το μυθιστόρημα αυτό.